Jan
24
2009

The legend of Big John, deel 3

Om de eerdere posts over de legende van Big John te lezen, klik hier.

Het moment waarop Big John de saus uitvond voor zijn illustere Big John burger, is nooit vastgelegd. Het enige dat we weten is dat op het moment dat Big John (of Biggie J. voor intimi) zijn deuren openden, het productaanbod een feit was en de Big John burger op de kaart prijkte. In het gulden tijdperk kostte dit stuk huisvlijt F 6,00. Voordat ik echter inga op de ervaringen van de burger zelf, wil ik eerst de man die achter de hamburger stond nog iets beter kenschetsen. 

Het was feestweek in mijn woonplaats. Tegenover de keet die de Big John snackbar heette, stond een bekende kroeg die zeer goed bezocht werd in deze tijd. De snackbar aan de ene kant, werd slechts door een doorgaande weg gescheiden van de kroeg aan de andere. Ze stonden pal tegenover elkaar op een meter of 30 vermoed ik. Deuren naar elkaar toe. Ten ere van de feestweek was deze weg tijdelijk afgesloten met dranghekken en stond er een podium opgesteld. Een band trad op en het was druk. De kroeg was afgeladen, er stonden veel mensen op straat voor het podium en ook snackbar Big John was afgeladen. Je kon over de hoofden lopen. Iedereen die zich had gelaafd aan het bier aan de ene zijde van de straat, wilde iets eten dat in het vet had gezwommen aan de andere kant van de straat. Logisch. Ikzelf was destijds nog te jong om mijzelf in te laten met lallende buurtbewoners, maar de wens van mijn ouders was wel om patat te eten die avond. Ik kwam dus in de hoedanigheid van vaste klant, vaste supporter en ‘believer’ naar Big John toe en niet voor een jaarlijkse flirt. Desalniettemin moest ik achteraan aansluiten natuurlijk en stond ik net aan in de keet en kreeg dus mee wat zich daar afspeelde. 

De temperatuur was hoog. Door de enorme mensenmassa en het feit dat werkelijk alle apparatuur op volle kracht stond te draaien, was het tropisch warm in de snackbar. De twee werkenden achter de balie (er was geen ruimte voor een derde) waren Big John en Red Sonja. Big John was rood aangelopen. Noem het frituurstress, noem het oververhit of noem het schaamte voor zijn postuur, of noem het de voortdurende piek van het optimale presteren; de man baadde in het zweet. Niet dat de aangeschoten clientèle daar moeite mee had. We zagen daar een man  met een ambacht. Een man die eruit zag zoals hij at. Puur in zijn vorm, zuiver in zijn motivatie, maar bovenal; gestrest. De enorme mensen massa vroeg non verbaal maar om 1 ding; frituur. Alles wat er tussen het verkopen van zijn rauwe snacks zat en dus het binnenharken van geld, was een glazen plaat en een pan met vet. Die koppeling moest zo snel mogelijk gemaakt worden. Vanachter het glas vandaan, in de pan, even wachten en geld binnenhalen. Mensen stonden met drommen te wachten, logisch dat je je dan gestrest voelt. Toch?

Op dat moment gebeurde het. De slechte fundamenten onder de samenwerking tussen Red Sonja, de loopse slaaf van Merksnack, en Big John The Visionary begonnen zich te openbaren. Steeds vaker begon Big John hardop zijn vrouw te bekritiseren. “Schiet nou toch op”, “snap je dit nu nog niet” en “je doet het weer fout” waren steeds vaker voorkomende aantijgingen die ik observeerde in de hooguit 20 minuten dat ik daar gestaan heb. En ik stond achterin de zaak. Zijn vrouw durfde niets in te brengen en stommelde iets in de trend van; “is dat nu nodig op deze manier”? Maar helaas. De tirannie van een gewelddadige opvoeding, beperkte moraal en dito normbesef  werden onophoudelijk op de arme vrouw afgevuurd. Mensen in de zaak begonnen elkaar aan te kijken, in een gezamelijk gevoel van schaamte. Dit kon hij toch niet maken? Dit gebeurde toch niet echt? Maar helaas, het werd nog erger.

Met overduidelijk gebulder nam de zaak een vlucht toen Big John bij de zoveelste fuck up van zijn vrouw, de zaak moest herstellen. Hij had gevraagd om twee patat met pindasaus en drie met mayonaise. Helaas fabriceerde zij drie patat met pindasaus en twee met mayonaise. Een ontoelaatbare fout, die onmiddellijk werd afgestraft. Luidkeels liep hij te vloeken op zijn vrouw, in alle terminologieën die denkbaar zijn. Wat een waardeloos wijf hij had gescoord en dat ze nergens goed voor was. Met ongeloof namen de mensen in de snackbar kennis van deze ontstellende gebeurtenis. Niemand die ingreep.

Enigszins gedesillusioneerd liep ik een kwartier later terug naar huis met in mijn hand een zakje met snacks. 

Big John was dus vooral een man die terug gaat naar de basis. Caveman style. Het is een purist, die het minimale van zichzelf vereiste en het maximale van zijn omgeving. De Alpha man die door primair en naturel gedrag zijn wereld indeelt in termen van goed en fout. Kun je hem dat kwalijk nemen? Die vraag heeft mij lang bezig gehouden en pas met de jaren kwam bij mij het besef dat Big John niets te verwijten valt. De man heeft puur uit instinct gehandeld en dat dient hem eerder credit op te leveren dan kritiek.

Ik schaar hem in het rijtje van van Gogh, da Vinci en ja, zelfs van de Messias zelve. Hij werd pas later begrepen, toen zijn werk het grote publiek bereikte. Toen hij zijn werk beëindigd had, kwam de boodschap pas aan. The godfather van de hamburger verdient meer respect dan dat hij kreeg destijds.

Exact de reden dat ik over hem blog.

Written by Peter in: Miscelanious | Tags:

No Comments

Comments are closed.

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Powered by WordPress | LeraDesign