Boeit mij het ?

De snackbar van Big John stond bij ons op de hoek van de straat van het ouderlijk huis. Midden in een woonwijk, stond de snackbar die niet meer was dan een houten keet van 7 bij 6 meter. De huidige uitbater ervan heet Luc Hof en de foto illustreert de groteske afmetingen van het horeca domein. Dat even voor de beeldvorming.

Het is voor de buitenstaander dan ook moeilijk te begrijpen dat op deze plek Big John zijn imperium zou starten en succesvol zou uitbaten. Big John viel onder het franchise concept van Merk Snack. Hij confirmeerde zich aan de wetten en regels die het convenant van Merk Snack opwierp, maar had ook zelf 1 duister concept in het vuur; de Big John burger. Deze burger zou uitgroeien tot de MOAB (Mother Of All Burgers) en zou een einde maken aan iedere discussie over welke hamburger al dan niet beter was. Maar voordat ik de ode aan deze burger volledig zal starten, zal ik eerst een beeld schetsen van de man die Big John was. De man achter de burger. De man achter het concept.

Big John was de artiestennaam van Johan K. Althans, hij gaf zelf altijd aan dat Big John zijn artiestennaam was en ik moet zeggen; hij deed de naam eer aan. Johan was een jaar of 40 en had een gewicht van een kilo of 150, bij een lengte van 1.75 meter. Hij was enorm. De foute vervaagde tatoeages, vier onderkinnen, altijd transpirerend en een buik als een negen maanden zwangere 60 plusser met een drieling. Uitgezakt, fatsig en bovenal; wanstaltig. Hij was perfect voor the job. 

Hij woonde zelf op een steenworp afstand van zijn (eerste) etablissement met zijn vrouw, die wij later Red Sonja zijn gaan noemen. Red Sonja was de vrouw achter de man en ook zij voldeed volledig aan het beeld dat bij de snackbar houder paste. Zij had een minder gevoel voor eigenwaarde, durfde nooit iets te zeggen als hij is de buurt was, liep erbij als een geslagen hond en was met haar vuurrode haar en lijkbleke uiterlijk een van de minst aantrekkelijke vrouwen die ik ooit zag in mijn leven. Zij werkte samen met hem in de snackbar in drukke tijden (feestdagen en weekends) en zij wisselden diensten af op het moment dat dat mogelijk was. 

Bedenk dus even in welke wereld je liep op het moment dat je snackbar Big John binnenliep. Of je zou geconfronteerd worden met een vrouw die je in je donkerste dromen nog niet voorbij zou willen zien komen, of je zou geconfronteerd worden met de zwetende legende himself, die dezelfde verbale eigenschappen had als een analfabetische doofstomme in wintertijd. Het was een lose-lose situatie. Wat deed ons dan toch iedere keer die zaak binnenstappen? 

Blijf dit blog volgen.