Boeit mij het ?

Ervaringen met een wat? Exact! Zo stond ik ook toen ik met enige ontsteltenis op papier kennis maakte met de Quickutz Silhouette. Voordat ik daar op in ga echter eerst even terug naar de basis.

Plakboeken maken is het nieuwe kleien en ‘scrapbooken’ is daar de verzamelnaam van tegenwoordig. Het scrapbooken is enorm populair in Nederland omstreken en ook mijn vriendin heeft recentelijk het licht daarvan gezien. Inmiddels zijn we zes maanden in de scrapbook wereld beland en heeft mevrouw een bureau op maat laten maken, zodat ze haar kisten en kisten vol met spullen enigszins geordend kan plaatsen. Daarnaast worden er ettelijke euros gestoken in de opbouw van voorraad en weet ik wat niet allemaal nog meer. We zijn lid van een magazine, we hebben regelmatig ‘scrapbook-dagen’ waarin de halve buurt uitloopt naar ons adres en we dromen tegenwoordig over wat er allemaal niet nog meer aan te schaffen valt. Daarnaast kan ik de voorzolder nauwelijks meer op (worstelend naar mijn thuisbioscoop) aangezien deze ingenomen is als zijnde het nieuwe episch centrum van de liefst dagelijkse ontspanning; scrapbooken.

Laat ik vooropstellen dat ik het helemaal eens ben met deze hobby. Mijn vriendin heeft een zeer drukbezette baan, maakt werkweken van zo’n 50 uur en is eigenlijk nergens in geïnteresseerd wat materiële zaken betreft. Deze hobby heeft haar net zozeer overvallen als dat hij mij overviel en ik kan het alleen maar fantastisch vinden dat ze een hobby gevonden heeft die haar gedachten weg doet drijven van het werk.

Maar dan. Dan komt de overtreffende trap van scrapbooken aan het licht. Het summum van de plakboekindustrie, de overlord van de scrapbookwereld; de Silhouette. 

Dit is hem. Dit schatje schijnt in Nederland € 350 te doen. Ik heb hem van de amerikaanse Ebay voor € 165 (incl verzenden), dus dat illustreert weer eens wat de populaire hobby van vandaag los kan maken bij de consument. Overprized zou ik zeggen. Het is namelijk niets meer dan een snij machine, die via Windows (argh) bestuurd moet worden. Je kiest een plaatje, schrijft een zin (in alle lettertypen), gooit het juiste papier eronder en klaar. De silhouette snijdt de letters/plaatjes eruit en je kunt vervolgens je ‘scrapbook pagina’ (vakterm) opleuken. Voor de niet kenners onder ons; normaal gesproken moet je alles zelf uitknippen met zo’n piel schaartje en alle ellende van dien. 

Waar moet dit toe leiden?

A; Een tevreden vriendin (dit argument prevaleert boven alle andere). Ze heeft er zelfs over gedroomd vertelde ze. Dus terwijl ik voor de tiende keer vertelde dat ik dat ding veeeeel te duur vond, was ie inmiddels al onderweg vanuit Amerika omdat ik hem besteld had. Zo gaat dat. 

B; “Meer productie”, zegt ze. We hebben denk ik nu voor meer dan 1000 euro aan spullen in huis en we zijn inmiddels 4 scrapbook pagina’s verder. In 6 maanden. Ik ben dus gevoelig voor dit argument. Een echt scrapbook op mijn schoot om de foto’s van vier vakanties terug te zien lijkt nu nog een utopie.

C; Nog steeds een Windows computer in mijn huis, terwijl ik de laatste der Mohicanen net het raam uit wilde schoppen. Helaas, de silhouette werkt niet onder Mac OSX. Toch die windhoos rommel nog maar laten staan dus. 

D; Teleurstelling? Ik verwacht een goedkoop plastic ding (we verwachten hem volgende week) en concludeer waarschijnlijk in vijf minuten dat we slachtoffer zijn geworden van een hype. Maar hey, zolang argument A opgaat, hoor je mij niet klagen. 

Binnenkort meer over de scrapbook epiphany.