Boeit mij het ?

Elke internetgebruiker is ‘m wel eens tegengekomen: de CAPTCHA, een vage of vervormde letter/cijfercombinatie die je moet overtypen om een account te bevestigen.

Op die manier weet de ‘tegenpartij’ dat je een echt mens bent, en niet een spamrobot of een andere kwaadwillende machine die jouw gegevens wil stelen of je mailbox vol wil stoppen met spam.
Elke dag worden zo’n 60.000.000 CAPTCHA’s opgelost.

Het principe van een captcha is dat een machine niet in staat is om de letter/cijfercombinatie te lezen, en een mens wel. Op zich kunnen machines best geschreven teksten ‘lezen’, maar als de tekst te veel vervormd is, of als letters vreemd in elkaar overlopen, dan houdt een machine het al snel voor gezien, terwijl een mens op een heel andere manier leest, vervormingen kan wegfilteren en de getoonde tekst doorgaans foutloos kan overtypen.

“Hoe kunnen we dit principe nou nog effectiever gebruiken?”, dachten ze bij de Carnegie Mellon University in Pittsburgh – de uitvinder van de CAPTCHA. En dat resulteerde in reCAPTCHA, een project waarbij de internetgebruiker – zonder dat hij dat doorheeft – meehelpt met het digitaliseren van boeken.

In een poging om zo veel mogelijk kennis voor het nageslacht te bewaren worden door archivisten oude, maar ook nieuwere boeken onder de scanner gelegd, en omgezet in leesbare en doorzoekbare tekst. Maar ook hier geldt dat machines niet altijd in staat zijn om geschreven of gedrukte tekst accuraat te ontcijferen. En mensen wel.

De woorden die door de boekenscanners niet herkend kunnen worden, worden aangeboden als CAPTCHA, en op die manier alsnog ontcijferd.

Dus iedere keer dat je op allerlei sites een woordmysterie ontrafelt, vermijd je een lading nieuwe spam, maar help je ook om oude kennis voort te laten leven.