Boeit mij het ?

Back to the future 2. Oldschool weet je nog? De film uit 1989 was koning, aangezien de interpretatie van de toekomst zo entertaining was. Vliegende skateboards, vliegende auto’s, zelfstrikkende Nike’s (MAG), een jas die zich even aanpast. De film was een succes. Kostte $ 40 miljoen en leverde uiteindelijk meer dan $ 350 miljoen op. Vrij lucratief zou je kunnen stellen. Weet je wat nou leuk is om te weten? Dat het jaar waarin de toekomst zich afspeelt in die film, 2015 was.. Dat ligt nu drie jaar van ons af. Ik vermoed dat we nog ff door moeten pakken om al die toekomst ideeën uit te werken..

Je kunt op diverse wijzes reclame maken voor mineraalwater, maar het Litouwse merk Vytautas spant de kroon. Check dit Youtube filmpje uit en probeer hem te volgen..

Is het de corny muziek van de app, het feit dat er alleen basissteentjes uit 1852 bij geleverd worden, of is het gewoon het feit dat er bij de mooiste zaken uit het leven geen handleiding hoeft te zitten? De Life of George box voor de iPhone is een uitstekend cadeautje voor jong en oud.

In de doos vind je 144 basale Lego steentjes uit het tijdperk ‘politiebureau’, ‘monorail’ en ‘kasteel’. Primaire kleuren en van een grote eenvoud. Daarnaast tref je  een rechthoekig kartonnen matje aan dat de iPhone de mogelijkheid geeft om je bouwsel te beoordelen en natuurlijk de sticker waar iedereen op zit te wachten.

Nadat je de app gedownload hebt kun je onmiddellijk starten. Twee moeilijkheidsgraden en vanzelfsprekend kies ik de meest eenvoudige. Het is tenslotte even geleden dat ik op snelheid Lego in elkaar moest zetten. Ook zonder snelheid is dat overigens te lang geleden. Simpele demo’s op de app laten zien waar het spel voor bedoeld is. George maakt diverse dingen mee (vakantie, werk, etc) en heeft daar fotoboekjes van. Die fotoboekjes zitten nog niet vol en kunnen volgemaakt worden door missies te voltooien. Op het moment dat je op een lege foto in het boekje drukt, dan verschijnt er onmiddellijk een plaatje dat je na dient te maken met de Lego steentjes. Dat bouwsel leg je op je matje en met de iPhone maak je een scan waarbij gekeken wordt of je het goed gedaan hebt. Zo simpel is het. Niet dus, want de klok hoor je hyper irritant verstrijken en het is nog best lastig om snel simpele zaken in elkaar te zetten. Tel daarbij de retro semi irritante muziekjes bij op tussen de opdrachten in en je hebt een app + Lego set die je wel even van de straat houden.

Ik vind het een prettige set en een leuke aanschaf. Net prijsje (bijna € 30) en super simpele functionaliteit. Het grijpt terug naar de goede oude tijd voor volwassenen en naar leuk vermaak voor jonge kinderen. Ik vermoed dat jongeren rond de 16 – 18 het net weer niet cool genoeg vinden, maar het retro uiterlijk van het geheel spreekt wel aan. Het laat in ieder geval zien dat Lego zelfs in de oldschool stijl nog steeds niet geëvenaard kan worden en het is de eerste goede combinatie tussen een praktisch spel en de iPhone / iPad. En nee, hij wordt niet voor Android op de markt gebracht. Ze vinden bij Lego dat de hoeveelheid versies en verschillende toestellen niet uitnodigen. En gelijk hebben ze, zei de Apple liefhebber.

Bestellen doe je hier >>

Op Facebook volgen doe je hier trouwens.

De Nike+ GPS app voor de iPhone is een perfecte tool voor hardlopers. Voorheen had je met Nike+ een dongel op je schoen vastzitten die via radiogolven met je iPod communiceerde. Tegenwoordig heb je die dongel niet meer nodig. De Nike+ GPS app zorgt voor positiebepaling via GPS en meet je snelheid af aan je beweging binnen het GPS grid. Geen overbodige apparatuur meer aan je schoen. De app communiceert als vanouds met de inmiddels legendarische Nike+ internetsite en houdt je voortgang, je challenges en je niveau goed bij. Daar bovenop komt nu ook Facebook integratie van Nike+. Binnen je instellingen kun je nu zelfs de start van je run op je Facebook wall laten plaatsen en indien iemand tijdens je run op ‘like’ klikt vanachter zijn computer, hoor jij een ‘cheer’ in je hoofdtelefoon. Je kunt dus op afstand aangemoedigd worden. De techniek staat voor niets.

We zijn terug. Of althans, ík ben terug. Tijd voor weer wat nieuwe speeltjes en dingetjes..

Life of George! Kopen! Geniaal artikel die mijn twee grote liefdes, Apple en Lego aan elkaar bindt. Zak met steentjes, via je iPhone een opdracht krijgen, de opdracht zo snel mogelijk uitvoeren op een bord en een foto maken om jouw bouwsel te laten controleren. Kan dat? Jazeker. Voor slechts een kleine € 30 ben je de koning te rijk met deze mooie set. Ik heb hem onmiddellijk besteld en hij is inmiddels onderweg. Check de video en de coole soundtrack.

Binnenkort meer over de gebruikerservaringen omtrent Life of George…

Geld verdienen met Google blijkt erg eenvoudig, maar rijk worden is vers twee. Ook op dit blog heb ik Google Adsense geïnstalleerd en inmiddels ben ik daarmee anderhalve maand onderweg. Er is een duidelijk verband tussen het aantal bezoekers dat mijn blog passeert en de hoeveelheid clicks die ik daaraan overhoud. Op het moment dat een bezoeker een advertentie in de balk hierboven of de balk hier rechts van aanklikt, verdien ik daar geld aan. Iedere click genereert wat centen en hoe beter je blog aangeschreven staat, hoe ‘waardevollere’ advertenties op je blog geplaatst worden door Google. Vandaar ook dat die advertenties iedere keer variëren. Zo werkt Adsense.

Die clicks variëren op dit blog dus tussen een paar cent en een paar dubbeltjes en leveren dus momenteel enkele tientjes aan dollars op per maand. Op een ander blog dat ik bijhoud, kan dat flink oplopen omdat het over een specifiek onderwerp gaat. Zeker als je een bepaald onderwerp kiest waar veel geld aan advertenties in omgaat, bijvoorbeeld zakelijke dienstverlening, dan is de kans dat je advertenties trekt met een hoge CRT (Click Through Rate) groter. De CRT is het percentage bezoekers dat na een artikel gelezen te hebben, je site verlaat via een advertentie. Een advertentie met een hoge CRT waarde (met dus een hoge kans dat er op geklikt wordt), levert meer geld op dan een advertentie die niet vaak aangeklikt wordt.

Hoe bepaalt Google nou welke advertenties bij mij van toepassing zijn? Dat heeft te maken met je inhoud, je zogenaamde content. Aangezien ik werkelijk over alles en nog wat post, heeft Google af en toe moeite om de juiste advertentie aan mijn inhoud te koppelen. Logisch. Als ik elke dag alleen maar blog over spaarrentes, dan krijg ik simpelweg alleen Google advertenties met rente aanbiedingen van banken.

Omdat ik weet dat Google Adsense geld oplevert voor de site, klik ik zelf bij goede content van sites die ik bezoek altijd uit dank wat advertenties aan. Ook als ik ze niet interessant vindt. Dat heeft Google liever niet, maar hey, zij zullen er geen nacht minder om slapen. Tja, kleine moeite en groot plezier voor de sitebeheerder. Hint.

In navolging van seizoen 1 en seizoen 2, bespreek ik ook seizoen 3 van Dexter. Seizoen 3 is in december 2008 afgerond en is dus erg recent. Het zal een lang jaar wachten worden voordat ik seizoen 4 tot mij kan nemen, want het was wederom genieten. Waar seizoen 1 ingaat op het concept van Dexter als de Engel des Wrake en seizoen 2 de verdieping van Dexter zelf invult, geeft seizoen 3 weer een compleet andere wending aan het geheel. Het niveau van de serie blijft hiermee ongekend hoog en is de moeite van het kijken meer dan waard.

Ik kan helaas niet teveel in details gaan ten aanzien van dit seizoen, want het zou de clou namelijk teveel weg geven. Laat ik stellen dat in seizoen 3 Dexter wederom geconfronteerd wordt met iets dat de wereld zoals hij die kent doet schudden op zijn grondvesten. De karakterontwikkeling van Dexter blijft daarmee de diepgang zoeken en als kijker blijf je onder andere daardoor onverminderd onderdeel uitmaken van ‘team Dexter’.

Dexter blijft een serie met enerzijds behoorlijk wat vaart in de ontwikkelingen, vergezeld van spannende momenten die je aan de buis gekluisterd houden. Daarnaast blijft de liefde voor de hoofdpersoon groeien, aangezien hij je deelgenoot blijft maken van zijn kwetsbare kanten. Naast de hoofdpersoon zijn er ook andere karakters in de serie die meer dan voldoende respect verdienen voor hun prestaties. Dexter zijn zus, verloofde en de agenten op het bureau van Dexter zijn goed gecast en spelen hun rollen met verve. Die combinatie van deze elementen is ijzersterk en Dexter is een onverminderd sterke serie gebleken die een prominente plaats heeft in mijn top 5. Zien dus die serie en het is wachten totdat een commerciële omroep zijn ogen opent en deze uit gaat zenden.

Ik zeg; minder prikkels. Niet streven naar maximaal efficiënte informatievoorziening, gestructureerde input en zo sterk mogelijk meegaan in trends. Laten we op dit blog eens kijken of we een aantal tips kunnen presenteren die het leven minder druk maken. Ik noem deze tips de unhack your life tips. Wees minder georganiseerd en zorg dat je wat flexibeler met je tijd om kunt gaan.

Mijn eerste actie op dat vlak is het bestellen van de NEE / NEE sticker en de NEE / JA sticker. Bestellen van de twee stickers is gratis en kan hier. Minder reclame en onduidig leeswerk in de bus betekent meer tijd overhouden voor andere zaken.

Welke voordelen hebben deze NEE / NEE & NEE / JA stickers?

* Geen folderpakketten meer binnen krijgen betekent tijd overhouden.

Buiten het overduidelijke milieuvoordeel, zorgt het ontbreken van een folderpakket ervoor dat je jezelf niet meer blootstelt aan allerlei prikkels. Noem het een informatie arm dieet. Je hebt minder leeswerk te doen en dat scheelt dus tijd. De godganse dag zijn we bezig met blootgesteld worden aan prikkels en reclame, met maar 1 doel; meer geld uitgeven en vooral up to date zijn.

Probeer eens een aantal van die informatiekanalen te aborteren. Plak een sticker.

Komt nog eens bij dat je tijd overhoudt omdat je namelijk niet meer de deur uit moet om onzinnige aanbiedingen op te pikken, waar je bij voorbaat nooit over nagedacht had. Het scheelt dus winkels bezoeken en ook dat levert tijd op.

* Geen folders meer krijgen betekent niet meer geconfronteerd worden met aanbiedingen.

Aangezien je toch het beste je grotere aankopen via internet online kunt doen en je meestal bij dezelfde supermarkt boodschappen doet, zijn folders overbodig. De Nederlandse bevolking begrijpt dat echter nog niet en folders blijven populair. Onterecht.

* Geen reclame en drukwerk betekent minder rommel in huis.

Minder rommel betekent een opgeruimder huis en een opgeruimder huis betekent meer rust. Meer rust betekent beter na kunnen denken over wat je zult gaan doen met je opgespaarde tijd.

* Het scheelt geld.

Het enige dat folders en ander drukwerk doen is je hopen te verleiden tot uitgaven die je niet nodig hebt. Of in ieder geval uitgaven die je niet van plan was te gaan maken.

Het zou inderdaad kunnen dat je daardoor voor bepaalde reguliere zaken iets meer geld uitgeeft dan noodzakelijk was geweest, aangezien je namelijk niet alle folders meer doorbladert. Maar hey, daar is de hele marketingindustrie juist op gebaseerd! Als jij namelijk geen aansluiting hebt met de winkel waarvan de folder is, dan had je de folder zoiezo naast je neergelegd zonder erin te kijken. Je moet dus al een bepaalde relatie hebben met het adverterende bedrijf. Je leest dus meestal alleen de folders van de winkels waar je toch al komt… Alleen met zo’n sticker kom je alleen nog bij die bedrijven als je echt iets nodig hebt.

Kortom, een folder openslaan betekent meegaan in het proces van verlokt worden tot meer uitgaven. Of ben jij een van die burgers die denkt dat bedrijven aanbiedingen presenteren om je echt minder geld uit te laten geven?

Redenen te over dus om een sticker te plakken. Je mist de folders uiteindelijk helemaal niet heb ik gemerkt en meer rust in de tent. Waarom niet?

Oftewel ‘een werkweek van 4 uur’ door Timothy Harris. Ontzettend leuk boekje over wat je nog meer kunt doen met je tijd, dan loonslaaf worden en je volle werkweek uitdienen. Naar mijn mening is de doelstelling van dit boekje niet werkelijk om je te laten komen tot een vier urige werkweek, maar om je in te laten zien dat je stappen kunt ondernemen om meer richting te geven aan datgene wat je graag zou willen doen.

In het geval van Tim is dat reizen. Hij heeft een voedingsupplement voor sporters aan de man gebracht en dat heeft hem de kip met de gouden eieren gebracht. Vervolgens heeft hij er alles aan gedaan om zijn werkweek zo kort mogelijk te houden, zodat hij zijn andere -voornamelijk artistieke- interesses kan volgen. Door middel van zoveel mogelijk -betaald of onbetaald- delegeren van zijn bedrijfsactiviteiten, houdt hij maximaal tijd over om andere dingen te doen.

Hij heeft absoluut recht van spreken en je krijgt de indruk dat hij geen loopje neemt met de waarheid over zijn succes. Mocht dat wel het geval zijn dan is dat prima, want zelfs als de helft van zijn verhalen zouden kloppen zou hij meer verwezenlijkt hebben dan 99% van de wereldbevolking en is het nog steeds de moeite waard. Het boekje is een aanrader op meerdere vlakken. Het is vlot geschreven, komt vrij snel to the point en is inhoudelijk zeker interessant. Hoeveel van ons doen namelijk iedere dag exact datgene waar we het meest zin in hebben? Kanttekening valt te plaatsen bij de egocentriciteit van zijn maatregelen. Het gaat vooral over zijn eigen doelen bereiken, soms over de ruggen van anderen en daar raakt hij mij soms enigszins kwijt. Desalniettemin zitten er een aantal hele leuke eye openers in, doorspekt met wat praktische tips. Winstpunt voor mijzelf is dat hij met allerlei links komt die relevant zijn voor het plannen van verre reizen, iets dat met mijn doelstellingen goed verenigbaar is. Kortom, een leuk boek.

Relaties. Naar mijn mening het mooiste gespreksonderwerp wat er is, maar helaas heerst er nog steeds een taboe over het onderwerp. We praten er niet veel over, want vertellen over je relatie betekent vertellen over jezelf. In een relatie stellen we ons namelijk het meest kwetsbaar op binnen dit leven (mag je aannemen) en kwetsbaarheid is nog steeds een karaktereigenschap die als zwak uitgelegd wordt.

In onze maatschappij schijnt het zo te zijn dat je vooral sterk en zelfverzekerd moet overkomen, tezamen met de nodige vereiste controle over het leven dat je leidt. Feit is echter wel, dat als je aan een relatie begint, (of deze duurzaam tracht te onderhouden), dat je nauwkeurig moet schipperen tussen die vereiste kwetsbaarheid, in combinatie met sterke, zelfverzekerde momenten.

Dat dat de nodige gesprekstof oplevert is overduidelijk bekend. Media voor vrouwen boordevol relatietips, zijn er voldoende. De ‘kwetsbare’ sekse schijnt zich wel bezig te mogen houden met de inhoud van relaties en wat daarbij komt kijken. Media voor mannen over het onderwerp van relaties zijn echter niet voorhanden. Sterker nog, op een of andere wijze schijnt het zo te zijn dat er helemaal geen structurele vorm van tips en uitleg zijn voor de man. Terwijl de balans kwetsbaarheid versus sterk, mij juist bij die groep een grotere bottleneck lijkt.

Reden te over om eens wat te schrijven over relaties. Omdat het kan. Snap ik dan zoveel van relaties? Goede vraag. Er is maar een manier om daar achter te komen en dat is mij mijn gang laten gaan. Maar laat ik eens solliciteren naar de functie van een vrouwvriendelijke bloggende man, die schrijft voor mannen in plaats van vrouwen.

Ik heb zelf lange tijd meer vrouwen-vrienden, dan mannen-vrienden gehad. Vanaf kinds af aan al. Ik heb vrouwen overigens inhoudelijk altijd de meest interessante sekse gevonden van de twee en maakte gelukkig altijd het ‘grote broer’ gevoel los. Dit heeft mijn research behoorlijk bevorderd. Alhoewel ‘de broer’ niet altijd een dankbare rol is (zie ‘ik wou dat ik jou was‘, Veldhuis en Kemper), zorgde het wel voor enorm veel informatie over het gevoelsleven van vrouwen. Tel daarbij op dat ik de gezondheidszorg ingerold ben en mij regelmatig als enige man bevond tussen tientallen vrouwen. Mateloos interessant.

Ik ben gedurende zes jaar zelf in het bezit van een zeer goede relatie vind ik en ik onderhoud deze op actieve wijze. Dat zorgt voor voldoende gedachtengang over het onderwerp. Daarnaast heb ik ook een zes jaar durende ronduit slechte relatie erop zitten, die mij ook mee doet praten over hoe het niet moet. Kan ik de man de tips geven die nodig zijn voor het realiseren en behouden van een goede relatie? Oordeel zelf en blijf dit blog volgen.

Als ik dan zoals gisteren toch al wat geheimen prijs geef van effectief winkelen, kan ik ook mijn ervaringen met de Esprit Fabriek Outlet in Ratingen, Duitsland prijsgeven. Als we het namelijk over echt outlet winkelen hebben dan moet je hier zijn. Wij gaan eens per half jaar heen en komen met tassen vol aan knappe Esprit kleding terug. Het is de nieuwe collectie die daar te koop is en allemaal eersteklas artikelen. Niets mis mee. Er zijn meerdere factory outlets in dat gebied van andere merken, maar die hebben we na onderzoek links laten liggen. Voor ons is Esprit koning in het land van goedkoop merkkleding scoren en we doen dit nu een jaar of vier met plezier. Komt ook met name omdat we het een leuk merk vinden en we altijd goed slagen.

Op ongeveer drie kwartier rijden over de grens bij Venlo, is de Esprit Factory Store te vinden. Het adres is Am Rosenkothen 2, D-40880, Ratingen. Openingstijden van maandag tot vrijdag van 10-19 uur en op zaterdag van 9 tot 16 uur. Wij zijn via Van der Valk in Venlo gewezen op het bestaan hiervan een aantal jaar geleden en waren na 1 bezoek om.

Wat tref je aan?

Een grote fabriekshal in een knap pand, met rijen en rijen rekken. De rekken zijn twee kledingstukken hoog en de complete collectie is aanwezig. Netjes geordend, wat wil zeggen dat ieder kleidingstuk een eigen rek heeft en dat daar dan alle maten aan hangen. Dat wil niet zeggen dat alles altijd voorradig is, want het is een gekkenhuis daar en de verkoop gaat snel. Heel snel.

Je winkelt het meest effectief met winkelwagentjes en als je het slim aanpakt dat rij je gewoon alle rekken langs, je zoekt je maat uit (meestal is van ieder kledingstuk de maat wel aanwezig) en je gooit het in het wagentje. Gooien? Ja gooien. Waar de reguliere Esprit winkel in Nederland een oase is van netheid, orde en rust, is de outlet store een warzone. Het is een jungle waar je tegen moet kunnen. Het is er zeer druk, er liggen kledingstukken op de grond en er is zelfs sprake van ellebogenwerk. Het is een H&M verkoop van merkkleding. Zoiets. Er zijn tientallen pashokjes, maar die zijn allemaal vol. Honderden mensen zijn bezig met het uitzoeken en passen van kleding in gangpaden, zonder enig gevoel van gene. Je rijd je winkelwagentje, die inmiddels compleet afgetopt is met soms wel meer dan 80 kledingstukken half je pashokje binnen (waar je tot wel een half uur op moet wachten) en vervolgens begint het proces van alles aantrekken en kijken of het wat is. Hoezo maximaal 2 kledingstukken per pashokje?

Dat je dus soms twee uur in je pashokje staat is een feit. Je komt echter ook niet naar Duitsland rijden voor 2 truitjes, of wel? Nee, talloze pantalons, broeken, truitjes, blouses en weet ik niet wat allemaal nog meer gaan doorgaans mee terug. Dat kost tijd om uit te zoeken. Zorg dus dat je op tijd heen gaat. Maar vergis je niet, op tijd aankomen betekent niet dat het rustig is. Als ze om 10 uur opengaan, dan is het gelijk druk. Je geeft jezelf alleen wat meer tijd om het grote aanbod te overzien. De drukte en de grote ruimte maken het onoverzichtelijk.

De Esprit Outlet is een slim concept. Je kijkt voor kleding en gooit het in je karretje. Je past het en wilt het niet hebben, besluit je. Je hangt het aan het rek bij de pashokjes. Vervolgens is er een poppetje die de hele dag kleding van dat ‘hang maar terug rek’, die bij de pashokjes staan naar de achterzijde van het pand rijdt. Je hoeft namelijk geen kleding terug te hangen. Dat doen zij voor je. Vandaar dus ook een vol winkelwagentje met al je opties. Less More is more. Achter de schermen zijn dan tientallen (!) medewerkers van Esprit aan het werk om de kleding die jij zojuist gepast hebt en niet wil hebben, weer te ordenen en aan rekken te hangen. Vervolgens worden die rekken de fabriek ingereden, waarna de medewerkers een bepaald gangpad moeten blokkeren om de kans te krijgen kleding terug te hangen. Vervolgens rijden de medewerkers weg van het gangpad, op zoek naar plaatsen waar ze meer terug kunnen hangen en achter hun rug om drommen mensen alweer samen om de kleding opnieuw in hun karretje te werpen. De logistiek erachter is enorm.

Doorgaans halen we zo’n € 1200 aan winkelwaarde aan kleding, maar betalen daar ongeveer de helft voor in de outlet store. De meeste truitjes en blousjes zitten onder de 20 euro per stuk. Originele prijskaartjes zitten er aan, dus je kunt zo vergelijken. Ideaal. En inderdaad; korting van meer dan 50% komt zeker voor.

Een dagje Ratingen is voor ons dus een missie op zich, maar een die zich prima terugbetaalt. Niet iedereen heeft er echter de maag voor, want ik ken mensen die we er naartoe gestuurd hebben, maar gedesillusioneerd terugkwamen. Niet omdat de kleding niet leuk was, maar omdat de drukte en werkwijze hen naar de strot vloog. Denk dus even na voordat je start, maar als je tegen drukte kunt; DOEN.

Ik hou van slanke vrouwen. Sorry, maar het is niet anders. Noem mij maar oppervlakkig. Het schoonheidsideaal van 90-60-90 appelleert mijn hele leven al en dat zal ook wel zo blijven.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik een prachtige vriendin heb, met een zeer goed figuur, maar een foute kuitmaat. Een foute wat? Precies. Dat had ik aanvankelijk ook.

Ik ben inmiddels thuis in de vaktermen van het bedrijf Duoboots in Amsterdam. Een schoenenzaak die perfecte laarzen levert. De laars die altijd past. Ik werd gisteren door mijn vriendin geconfronteerd met een e-mail waarin gesteld wordt dat de prijzen met 50% zijn gedaald in de uitverkoop en ik dacht laat ik daar eens over schrijven op mijn blog.

Wat verkopen ze? Laarzen en schoenen. Dat laatste is niet echt relevant vind ik, want lage schoenen zijn meestal wel haalbaar voor iedereen, maar waar het allemaal om draait zijn de laarzen. Ze verkopen passende laarzen. Voor nagenoeg iedereen.

Laarzen die niet aansluiten bij de kuiten zijn namelijk not done. ‘Style is nothing without fit’ is de slogan van Duo Boots en ik moet zeggen dat ik sinds ons eerste bezoek aan de zaak in Amsterdam,  ben gaan letten op vrouwen met laarzen. Passen de laarzen wel? Sluit de ‘schacht’ (vakterm) van de laars wel aan, bij de kuit? Die behoort namelijk goed aan te sluiten en dat is in veel, heel veel gevallen niet het geval zo blijkt. Vandaar dat vrouwen praten in termen van; ‘ik kan de juiste laarzen niet vinden’.

Je moet namelijk binnen het zeer beperkte laarzenaanbod in de doorgaande schoenenzaak maar afwachten of je laarzen ziet die je leuk vindt. Dan volgt daar het moment. De verkoopster haalt de laarzen in de maat van je vriendin en je vriendin stelt vervolgens zuchtend vast dat er meer dan genoeg ruimte zit tussen de schacht van de laars en haar kuit om nog een kuit kwijt te kunnen. Gedesillusioneerd loopt je vriendin de winkel uit, zuchtend over haar falende kuitmaat. Dat ritueel hebben we talloze malen meegemaakt. Als je iets NIET wilt als vriend, is het je vriendin zien twijfelen over fysieke aspecten van haar lichaam. Al helemaal niet als het een vriendin is die normaal gesproken nooit klaagt en zich niet bezig houdt met falende aspecten van haar lichaam.

Voor die categorie vriendinnen (en vrienden met geld) is er een prijzige, maar perfecte oplossing; Duoboots. Het concept is geniaal. In het enige filiaal in Nederland en omstreken (de clientèle komt vanuit het verre (!) buitenland zo werd ons verteld) hebben ze de gehele collectie laarzen, in alle maten per laars. Dat klinkt al goed. Maar nu komt het. Ze hebben ook per maat, alle kuitomtrekken die menselijkerwijs acceptabel zijn. Dat wil dus zeggen dat je niet meer afhankelijk bent van de pasmaat. Want de juiste schoenmaat en de juiste kuitmaat is altijd aanwezig. Dat wil dus inderdaad zeggen dat je alleen maar hoeft te kijken welke laars je mooi vindt, je schoenmaat doorgeven, je kuitmaat op laten meten en de verkoopster haalt jouw perfecte paar zo uit de voorraad.

Dat werkt dus ook geniaal. Werkelijk. Ik bedoel het eerste paar dat aangereikt wordt zit gelijk custom fit. Perfect gewoon. Met een stralende vriendin als resultaat. Zoals Visa zegt; onbetaalbaar. Zoals mijn Visa overzicht later zei; betaalbaar, maar wel prijzig. Een paar knappe laarzen kost zo’n € 180 tot ruim € 200 euro en we namen twee paar mee. Tja.

Die winkel instappen betekent nagenoeg altijd scoren. Voor de oplettende lezers onder ons, die zich afvragen hoe groot die voorraad wel niet moet zijn, heb ik ook het antwoord. Ze hebben van ieder paar iedere maat en iedere kuitmaat daar weer van, maar slechts 1 paar in voorraad. Om te passen. Je krijgt de laarzen dus ook niet mee. Je past ze, je rekent ze af en binnen een week heb je een nieuw paar doorgaans thuis, afhankelijk van of het centrale magazijn de laarzen heeft liggen. Kan ook langer duren dan dat, kan ook korter duren dan dat. Binnen twee werkdagen hadden we ze binnen.

Hoe is kwaliteit? Prima. Het zijn laarzen van een niet bekend merk, maar zijn wel duurzaam vervaardigd. Je koopt echt geen troep en mijn vriendin is nu, drie maanden later, nog steeds zeer tevreden over de pasvorm en de kwaliteit. Zo tevreden dat ik blijkbaar nu in de ‘uitverkoop’ mijn pinpas weer mag trekken zo lees ik gisteren via de mail. Overigens stromen de bezoekers daar de hele dag binnen, in dat kleine pandje in Amsterdam. Ze staan soms buiten in de regen te wachten tot ze naar binnen mogen, aldus de verkoopster. Hoezo recessie?

Kun je dus niet slagen voor een paar passende laarzen? Geef Duoboots dan absoluut een kans.

Ik kocht dit boek in eerste instantie met de verwachting dat ik meer zou gaan begrijpen van mijn eigen vriendin. Ik ben zelf iemand van orde en netheid en mijn vriendin is dat…. niet. Zou er achterliggende gedachte zijn achter onopgeruimd zijn? Zouden er voordelen zijn aan ongestructureerd zijn en belangrijker nog; zou ik mijn vriendin daarmee beter begrijpen?

Het boek roept na het lezen van een aantal recensies blijkbaar verschillende verwachtingen op en dat verklaart misschien ook waarom het boek de mijne niet inlost. De vragen over de ondoorgrondelijke beweegredenen van mijn rommelige partner worden summier beantwoord. Het boek gaat namelijk niet op alle facetten in die je bij dit onderwerp kunt verzinnen.

Het boek ‘A Perfect Mess’, door E. Abrahamson en D.H. Freedman grossiert in voorbeelden van de voordelen van het niet-structuur denken. Het is een boek dat vooral tracht aan te duiden dat we zonder artistiek, flexibel en onconventioneel denken een hoop kansen laten liggen. Er worden voorbeelden gegeven van successen die voortkomen uit het niet plannen, het niet beheersen en het niet controleren van zaken. Een aantal voorbeelden daarvan zijn interessant, een aantal waren reeds bekend bij mijzelf en er zijn er helaas teveel die mijn interesse niet konden vasthouden. Daarmee lijkt het boek niet interessant genoeg om op je nachtkastje te hebben liggen.

Het boek slaagt wel in een ander daglicht in zijn missie. Je gaat nadenken over de mate structuur in je leven en in hoeverre je jezelf daarmee mogelijk tekort doet. Het boek geeft behoorlijk af op planningsinstrumenten, controle, ‘life coaches’ en het zogenaamde life hacken, waar ik recentelijk over gepost heb. Wat is life hack? Het zo efficiënt en bewust mogelijk omgaan met je tijd, door (onder andere) de toepassing van ICT technologie.

Misschien ligt daar dan wel de boodschap van dit boek. Unhack your life, zou je kunnen zeggen. Doe het maar allemaal iets minder gepland, iets minder beheersmatig en wat rommeliger. Zodat er mogelijk nieuwe, inspirerende ideeën uit voort kunnen komen. Daar voel ik wel wat voor. Het lifehack principe is er op gebaseerd dat je steeds meer haalt uit je tijd, door steeds efficiënter met middelen om te springen in de vlot veranderende maatschappij. Maar waarom zou je meer willen? Waarom niet minder? Waarom keren we niet iets meer terug naar onze eigen kern, in plaats van iedereen ons te laten vertellen dat de maatschappij die kern bepaald? Ja, dat is wel een van de boodschappen van dit boek en maakt het dan misschien toch de moeite waard. Oordeel zelf.

Een systeem dat knap opstart en blijft draaien. Daar zijn we mee begonnen enige tijd geleden. Vandaag ga ik weer verder op dit thema en bespreken we de investeringswaarde van een Apple. Wat mij betreft kun je namelijk op basis van het vorige artikel al besluiten om een Apple aan te schaffen. Je weet namelijk met behulp van het vorige artikel al dat je een computer aanschaft waarmee je probleemloos vijf jaar vooruit kan.

Een hoop mensen echter schrikken van de hogere aanschafprijzen die Apple presenteert, in verhouding tot de pc. Daar kan ik inderdaad weinig aan afdoen. Apple is absoluut duurder dan een pc. Waarom? Omdat ze een sterk merk zijn dat de enige is in zijn klasse, wat design en besturingssysteem aangaat. Ze kunnen dus vragen wat ze zelf willen. Zijn Apple producten ergens veel goedkoper te krijgen dan in de Apple store zelf? Er valt wat af te doen aan de prijzen, maar meer dan een paar procent is dat niet. Je bent dus altijd flink wat geld kwijt (vanaf € 1000) aan de aanschaf van een computer van dit merk.

Is dat een probleem?

Als je de levensduur van een Apple afzet tegenover die van een pc niet. Zoals eerder besproken heb je dus een probleemloos computerleven met een Apple, aangezien de machine die je koopt blijft draaien en niet trager wordt. Je hebt dus minder ellende van je aanschaf versus een pc en dat is wat waard. Wat veel mensen echter niet weten, is dat de tweedehands waarde van een Apple computer vele malen hoger blijft liggen dan bij een pc. Een Apple laptop van een jaar of drie oud, haalt meestal nog meer dan 50% van de aanschafwaarde in tweedehands waarde. Een laptop met Windows van drie jaar oud is echter prehistorisch oud en bijna niets meer waard. Hoe komt dat?

Doordat Apple hoge instapprijzen heeft, is er dus geen ‘onderkant’ van de Apple markt waarbinnen je een nieuwe computer kunt kopen voor bijvoorbeeld € 400. De pc markt heeft dat wel. De ontwikkelingen binnen de pc markt gaan echter zo hard, dat als je nu een pc laptop koopt van € 1200, de systeemeisen van die laptop over drie jaar gepasseerd worden door een goedkoop nieuw model van € 400. Kortom, die laptop van € 1200 nu is over drie jaar minder waard dan een gebruikt model van de nieuwe van € 400 van straks. Volg je me nog?

De tweedehands markt van Apple is dus een apart segment voor instappers die willen proberen, maar niet de hoofdprijs willen betalen. Daar komt overigens nog een andere reden voor het waardebehoud bovenop. De computer blijft het doen! Dat wil zeggen dat je net zoveel hebt aan een Apple laptop van drie jaar oud, als een nieuwe. Hij is misschien niet zo snel als het nieuwste model, maar de materialen zijn duurzaam en netjes. Het design is strak, dus nog steeds acceptabel en je kunt je er dus mee vertonen.

Wat betekent dat praktisch gezien voor de switcher van pc naar Apple? Hij koopt nu eenmalig een duurdere computer, maar is de jaren erna evenveel geld kwijt voor een nieuwer model in verhouding tot de pc, aangezien hij  voor zijn oude Apple verhoudingsgewijs veel meer geld terug krijgt dan bij de pc variant. Hogere instapkosten dus, maar blijvend goed rendement op de tweedehands verkoop. Stop eens een half uur tijd in het bekijken van prijzen op marktplaats. Je zult versteld staan. Wil je overigens een tweedehands site waarbij er nette prijzen gevraagd worden voor tweedehands Apples? Kijk dan op tweedehandsmac.nl.

Prison Break stopt. Volgens zender Fox vallen de kijkers dusdanig tegen, dat dat voldoende bevestiging is dat de serie zijn potentieel heeft verbruikt. Na seizoen 4 wordt de stekker eruit getrokken. Tja, zo kun je het stellen natuurlijk. Je kunt ook gewoon zeggen dat na seizoen 1 de serie bij lange het goede niveau nooit meer gehaald heeft. Ik heb zojuist de eerste 16 afleveringen van seizoen 4 gezien en het is triester dan triest. Dat ze ermee stoppen is naar mijn mening drie seizoenen te laat.

De geloofwaardigheid van het feit dat ze na hun ontsnapping in seizoen 1 van de ene onzinnige verhaallijn in de andere rollen, was met seizoen 2 al flinterdun. Zowel seizoen 2 als seizoen 4 zijn een soort van 24 afleveringen lange Fugitive opzet. Seizoen 1 en 3 gaan over de ontsnapping uit een gevangenis, waarbij 3 gewoon heel slecht uitgewerkt is. 

Waarom is seizoen 1 van Prison Break zoveel beter dan de andere seizoenen? Dat is niet zo moeilijk te verklaren. Het geniale van seizoen 1 was de controle die hoofdrolspeler Michael had over de situatie. Hij had een vooropgezet plan, waarbij hij alles wist, maar de kijker in het duister tastte. Dat gaf een bepaalde draai aan het verhaal die niet eerder gezien was. Michael had het monopoly op de regie, het monopoly op de spanning. Dat maakte Prison Break anders dan andere gevangenis series en boeide enorm.

In seizoen 2,3 en 4 is die regie van Michael helemaal weg. Hij heeft alleen nog zijn intelligentie om op terug te vallen en handelt dus ad hoc. Prima, maar intelligente onschuldige mensen op de vlucht zagen we al eerder in de persoon van Richard Kimble (Harrison Ford) als The Fugitive. Been there, done that. Toch blijf je kijken naar de serie, omdat je het eerste seizoen goed vond en hoopt dat dat niveau ooit nog eens gehaald wordt. Met seizoen 4 echter slaan ze de plank meer dan mis. Een totaal zwalkend script en dito verhaallijnen. Volstrekt ongeloofwaardig. Maar dan ook echt helemaal absurd ongeloofwaardig.

Waar liggen de grote fouten van Prison Break? Het hele probleem met de verhaallijn omtrent ‘the Company’, waar seizoen 2,3 en 4 zich helemaal op stoelen, is dat het niet goed geïntegreerd werd in seizoen 1. Wat is ‘the Company’ en waarom moet het mij boeien, vroeg je je af in seizoen 2. Als ze die verhaallijn in seizoen 1 er goed in hadden gezet, dan had het misschien beter blijven plakken. Nu lijkt de verhaallijn van seizoen 2,3 en 4 er aan de haren bij getrokken, omdat seizoen 1 zo’n succes was en er dus meer gefilmd moest worden. Absurd. Daarnaast mist de serie een cruciaal onderdeel die iedere serie tegenwoordig wel vereist; diepgang. Er wordt geen karakter netjes uitgewerkt. Maar dan ook echt niet. We weten na 4 seizoenen uiteindelijk weinig over de personen die ons vier jaar lang hebben bezig gehouden, omdat het uiteindelijk alleen maar ging over piepende banden, rokende pistolen en onschuldige mensen in problemen. Sorry, maar dat format is in de jaren ’80 al veel vaker uitgewerkt en heette met een moeilijk woord ‘actiefilm’. 

Conclusie; een gemiste kans voor Fox, na een magistraal seizoen 1.

De deelnemers aan de Volvo Ocean Race zijn inmiddels onderweg van Singapore naar Qingdao in China. Naast het feit dat ze de koude tegemoet gaan hebben ze ook nog eens te maken met zware storm en hoge zeeën. 

Inmiddels zijn twee deelnemers (Telefonica Black en Ericsson 3) uitgevallen, door schade aan de boot. Ook de andere deelnemers hebben het zwaar. De Nederlandse Delta Lloyd ligt nu op de vierde plaats (van de vijf overgebleven boten). Zij hebben 24 uur stil gelegen om schade te repareren aan o.a. de stuurinrichting. Ook het grootzeil was gescheurd en moest gerepareerd worden.

Klik op onderstaande foto voor een impressie van wat de bemanningen moeten doorstaan in deze etappe:

Volgens mij is Lego toch vooral bedoeld om kinderen creatief bezig te laten zijn met hun handen. Bevordering van het ruimtelijk inzicht, logica en de mogelijkheid tot eigen ontwikkeling zonder de tussenkomst van de digitale revolutie. Of in ieder geval, met een gezond uitstel van de digitale revolutie. Maar helaas.

Ook het Deense concern is gezwicht voor de moderne tijd en heeft aangekondigd te komen met Lego elektronica voor kinderen. Een digitale camera, walkie talkie, MP3 spelers, een wekker, een boombox en zelfs een USB schijf moeten er aan te pas komen om kinderen te blijven interesseren voor Lego producten.

Of is het toch meer gericht op volwassenen?

Het zal gissen blijven. Ik ben zelf niet echt onder de indruk van deze ontwikkeling. Naar mijn mening heeft Lego zich in het verleden al teveel bezig gehouden met branche vervaging door zich te laten verleiden tot allerlei affiliaties met Harry Potter, Star Wars en Indiana Jones. Als kinderen op de jongste leeftijd nu ook nog eens verlokt moeten worden tot het aanschaffen van elektronische apparatuur, sorry het willen hebben van elektronische apparatuur, dan lijkt me dat een brug te ver. 

Natuurlijk zien ze er kek uit. Grappig gedaan, je kunt niet anders zeggen. Overigens kunnen ze niet uit elkaar, ook al lijkt het daar wel op. 

Het bedrijf waarmee Lego overigens samen gaat werken, Digital Blue, staat er niet echt goed op ten aanzien van de kwaliteit van hun producten. De combinatie tussen een sterk speelgoed merk en elektronica hoeft dus niet gelijk succesvol te zijn. We gaan het meemaken.

Een van mijn “all time favorites” is Mike Portnoy, drummer van Dream Theater. Er lopen natuurlijk wel meer goeie drummers rond, maar Mike Portnoy steekt er voor mij ver boven uit.

Opgroeiend in New York, werd hij vooral beïnvloed door grote nemen als Ring Star (Beatles), Keith Moon (The Who) en vooral Neil Peart (Rush). 

We kennen hem natuurlijk als drummer van Dream Theater, maar daarnaast houdt hij er van om uitstapjes te maken naar andere bands en ook van het jammen met allerlei andere muzikanten. 

Bekend staat hij ook om zijn gigantische drum kits. Een aantal jaren geleden introduceerde hij de “Purple Monster” en later de “Siamese Monster”, zo genoemd omdat het feitelijk uit twee delen bestond.

Op de laatste tour speelde hij op de Mirage Monster, waarvan onderstaand een afbeelding.

Als je het zo ziet lijkt het een uitstalling in een goed gesorteerde muziekwinkel, maar Mike bespeelt dit “monster” wel degelijk. Hoewel het haast ondoenlijk lijkt, wordt de gehele kit gebruikt tijdens de live shows.

 Ik was lovend over seizoen 1 van Californication, maar moet mij helaas iets voorzichtiger uitdrukken over seizoen 2. Feit blijft dat het uitgangspunt van de serie is dat het zich vrij snel ontwikkelt, Duchovny absoluut vervlochten zit in de rol van Hank Moody en het een leuke serie is om naar te kijken. Seizoen 2 is echter een stuk korter door de bocht dan seizoen 1 en met vlagen soms echt banaal. 

Een belangrijk personage uit seizoen 1, de ex van Karen, is niet meer terug te vinden in seizoen 2. Totaal afgeschreven zonder reden, terwijl zijn dochter Mia nog wel rondloopt. Dat vind ik dan vreemd. Daarnaast wordt er een interessant personage toegevoegd in seizoen 2, maar wordt net zo eenvoudig weg weer terzijde geschoven aan het einde van het seizoen. 

Er is een moment in dit seizoen waarbij er 10 mensen aan een tafel zitten en als je dan telt met hoeveel vrouwen van de 5 die daarbij aanwezig zijn Hank het bed gedeeld heeft, kom je op 4. Het tempo waarin vrouwen geïntroduceerd worden, veroverd worden en weer terzijde geschoven worden neemt soms niet meer dan 5 minuten in beslag. Okee, hij ziet er goed uit, maar ZO goed? Daarnaast is de koppeling naar de porno industrie die gelegd wordt door een van de andere personages gewoon echt te banaal. Sorry, maar dat gaat nergens over. 

De geloofwaardigheid neemt daarmee af en toe een vlucht en dat is ook geen goede zaak voor de overduidelijke chemie tussen Hank en Karen. Die loopt daardoor echt deuken op naar mijn mening in dit seizoen. Iets teveel Bold and Beautiful gehalte en iets te weinig nuance. Tegen het einde van het seizoen echter, laten de makers zien dat ze het echter zeker nog in zich hebben. Zeker met de flashbacks naar het begin van de relatie van Hank/Karen, komt de diepgang en het uiteindelijke thema ‘de liefde’, toch nog aan zijn trekken. Ik ga het volgende seizoen van Californication zeker bekijken, maar niet meer met dezelfde hoge verwachtingen als dat ik had. Toch enigszins teleurgesteld.

Zoals velen heb ook ik mij in mijn jeugd heel wat uurtjes vermaakt met het aloude Lego. Voor de ware liefhebbers is er nu ook de Lego Exclusive serie. Ruimtevaartschepen, auto’s, kastelen,  bijzondere huizen etcetera.

Ook is er de Taj Mahal.

Vergis je niet, dit is bijna een pakket voor professionals. Het is een bouwwerk van een halve meter bij een halve meter en 41 centimeter hoog. Er gaan meer dan 5900 verschillende steentjes in het ding, waarvan een groot deel speciaal voor deze Lego Exclusive is gemaakt. Een ervaren Lego-bouwer doet er zo’n 40 uur over om het schaalmodel (1:300) te bouwen. Da’s flink wat vermaak maar dat mag ook wel: het bouwpakket kost 300 euro…